Π. Ένας Εύμαιος για την Ελλάδα

Κωστής Παλαμάς 

Ο ύμνος της Αθηνάς

Γ΄

Τότε πετάχτηκες, θεά παντοτινή της νίκης!

125

Δεν είσ’ εσύ κακό στοιχειό, χέρια εκατό δεν έχεις,

έχεις τρισεύγενη θωριά κι είσαι θεά παρθένα,

κι η όψη σου είναι φοβερή στην αδικία μονάχα.

Σα θάλασσα της χειμωνιάς τα μάτια σου αν σαλεύουν,

κι αν η φωνή σου ακούγεται σα χαλασμός του κόσμου,

130

χίλιων γιγάντων δύναμη κι αν κρύβ’ η δύναμή σου,

έτσι μεγάλη, δυνατή, κι ακίνητη σε κάνει

η μεγαλόχαρη αρετή, μονάκριβη ομορφιά σου.

Συ τους ανίκητους νικάς, τους Γίγαντες συντρίβεις.

Ό,τι δεν κάνει ο κεραυνός, η λόγχη σου το κάνει,

135

κι οι χτύποι της ξαφνίζουνε τον παγωμένον Άδη.

Χτυπάς, γκρεμίζεις, τιμωρείς, μνήματα ανοίγεις, θάφτεις.

Το κάθε μνήμ’ ανθρωπινή ματιά δε σώνει νά βρει

σε ποιά μεριά έχει την αρχή κι ίσαμε πού τελειώνει.

Κι έχει βουνό αποπάνω του σημάδι το καθένα.

140

Ανοίγονται τα Τάρταρα να τους δεχτούν και πάλι,

γυρνάνε πιο ασχημότεροι στου Άδη την αγκάλη.

Γλίτωσεν ο Όλυμπος, χαρά! και λευτερώθη ο κόσμος,

στο μέτωπό του η ξαστεριά λευκή ξανασκορπιέται,

ο ουρανός περήφανος ξεφανερώνει τ’ άστρα,

145

η μάνα η Γη τα σπλάχνα της τ’ ανοίγει στα παιδιά της,

και συγυρίζεται η ζωή, κι ένα τραγούδι ολούθε

σκορπιέται: Δόξα, δόξα σοι, θεά παλικαρίσια!

Για την Ελλάδα και τα Ελληνόπουλα

Αστραία ©©