Ο Οδυσσέας για την πατρίδα Εστία του, ιστίον και κατάρτι του, στου Νου, ΝΑΥΣ, το Πλοίον του.
ξ Οδυσσείας
ἴστω νῦν Ζεὺς πρῶτα θεῶν ξενίη τε τράπεζα,
ἱστίη τ᾽ Ὀδυσῆος ἀμύμονος, ἣν ἀφικάνω·
160ἦ μέν τοι τάδε πάντα τελείεται ὡς ἀγορεύω.
τοῦδ᾽ αὐτοῦ λυκάβαντος ἐλεύσεται ἐνθάδ᾽ Ὀδυσσεύς. 160
τοῦ μὲν φθίνοντος μηνός, τοῦ δ᾽ ἱσταμένοιο,
οἴκαδε νοστήσει
Πρώτος μου μάρτυς από τους θεούς ο Δίας και τούτο το φιλόξενο
τραπέζι, κι εδώ που έφτασα η εστία του αψεγάδιαστου Οδυσσέα —
όσα θα πω, να ξέρεις, θα συντελεστούν.
Όσο γυρίζει ο χρόνος στον ίδιο κύκλο, λέω θα νοστήσει,
θα βρεθεί ο Οδυσσέας εδώ· στου φεγγαριού τη χάση ή μόλις πιάσει
η νέα σελήνη, θα μπει στο σπίτι του·
υ Οδυσσείας
Τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς·
«βουκόλ᾽, ἐπεὶ οὔτε κακῷ οὔτ᾽ ἄφρονι φωτὶ ἔοικας,
γιγνώσκω δὲ καὶ αὐτὸς ὅ τοι πινυτὴ φρένας ἵκει,
τοὔνεκά τοι ἐρέω καὶ ἐπὶ μέγαν ὅρκον ὀμοῦμαι·
230ἴστω νῦν Ζεὺς πρῶτα θεῶν ξενίη τε τράπεζα,
ἱστίη τ᾽ Ὀδυσῆος ἀμύμονος, ἣν ἀφικάνω,
ἦ σέθεν ἐνθάδ᾽ ἐόντος ἐλεύσεται οἴκαδ᾽ Ὀδυσσεύς· 231
Ανταποκρίθηκε με τον πολύστροφό του νου ο Οδυσσέας:
«Βουκόλε, δεν μοιάζεις άνθρωπος ασήμαντος κι ανόητος·
αναγνωρίζω μόνος μου τη φρόνησή σου και το φρόνημα.
Γι᾽ αυτό πιο καθαρά θα σου μιλήσω, θα πάρω και μεγάλο όρκο:
230ας είναι μάρτυς μου ο πρώτος των θεών, ο Δίας, και το φιλόξενο τούτο
τραπέζι, του Οδυσσέα η πατρική εστία, όπου έχω φτάσει·
θα βρίσκεσαι λέω εδώ, που θα γυρίσει ο Οδυσσέας σπίτι του, ....
Ο όρκος του Οδυσσέα στην Εστία
Η Εστία Ιστίην είναι το πιο ιερό σημείο που ορκίζονται ακόμη και οι θεοί, ποτέ δεν παραβιάζεται. Έχει δύο μορφές την εξωτερική θέση της φωτιάς κοινώς τζάκι σχάρα, εσχάρη και δύο πρόσωπα, το εξωτερικό και το εσωτερικό πυρ, το πνεύμα του ανθρώπου. Είναι το πρώτο παιδί των θεών πρέσβειρα και πρεσβύτερη όλων των θεών για αυτό το λόγο υπάρχει και η φράση και όλες οι θυσίες ξεκινούν από εκεί: Αφ΄ Εστίας άρχεσθαι
Η Εστία είναι η αρχαιότερη θεά που αγαπούσαν και σεβόταν όλοι οι άνθρωποι και οι θεοί. Σημαίνει τη διατήρηση του κόσμου με τάξη καθαρότητα καθαριότητα και αρμονία.
Στους Δελφούς ήταν η κοινή ΕΣΤΙΑ των Ελλήνων το ιερότερο ιερό. Από αυτό το ιερό έπαιρναν τη φωτιά ,το πυρ και άναβαν το πυρ το ναών όταν αυτό έσβηνε
Τοποθετούνταν στο κέντρο της κατοικίας και δεν ήταν μόνο αναγκαία για την ζωή των μελών της οικογένειας αλλά ταυτόχρονα και η έδρα της θεάς που κατοικούσε εκεί. Το πυρ που έκαιγε και επικοινωνούσε με όλα τα μέλη της οικογένειας που τροφοδοτούσε.
Σβήσιμο του πυρός σήμαινε την απουσία του πνεύματος, την καταστροφή της εστίας, την εγκατάλειψη της πόλης, έρημα σπίτια και κατεστραμμένες οικογένειες.
Καιρός να ανάψει το Ιερόν Πυρ της Εστίας και του Πνεύματος στην Ελλάδα του Μέλλοντος μας!
Αστραία
