Σ. Το Σέλας, η Άλως του Αχιλλέα

                                                                     Δρυς στην  Δωδώνη

Ο Πεφωτισμένος  Δαφνοστεφανωμένος  Αχιλλέας και οι ομιλούσες πελίες  "πελειάδες "  της Δωδώνης

Σ Ιλιάδος 203

Ἡ μὲν ἄρ᾽ ὣς εἰποῦσ᾽ ἀπέβη πόδας ὠκέα Ἶρις,

αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς ὦρτο Διῒ φίλος· ἀμφὶ δ᾽ Ἀθήνη

ὤμοις ἰφθίμοισι βάλ᾽ αἰγίδα θυσσανόεσσαν,

ἀμφὶ δέ οἱ κεφαλῇ νέφος ἔστεφε δῖα θεάων

χρύσεον, ἐκ δ᾽ αὐτοῦ δαῖε φλόγα παμφανόωσαν.

ὡς δ᾽ ὅτε καπνὸς ἰὼν ἐξ ἄστεος αἰθέρ᾽ ἵκηται,

τηλόθεν ἐκ νήσου, τὴν δήϊοι ἀμφιμάχωνται,

οἵ τε πανημέριοι στυγερῷ κρίνονται Ἄρηϊ

ἄστεος ἐκ σφετέρου· ἅμα δ᾽ ἠελίῳ καταδύντι

πυρσοί τε φλεγέθουσιν ἐπήτριμοι, ὑψόσε δ᾽ αὐγὴ

γίγνεται ἀΐσσουσα περικτιόνεσσιν ἰδέσθαι,

αἴ κέν πως σὺν νηυσὶν ἄρεω ἀλκτῆρες ἵκωνται·

ὣς ἀπ᾽ Ἀχιλλῆος κεφαλῆς σέλας αἰθέρ᾽ ἵκανε·

Και ως αναχώρησε η θεά, πετάχθηκεν ο θείος

Πηλείδης· τότε η Αθηνά τους εξαισίους ώμους

με την άλκιμη  τού εσκέπασεν αιγίδα κροσσωμένην.

205Με νέφος εστεφάνωνε χρυσό την κεφαλήν του,

και άναβε φλόγα ολόλαμπρη μέσ᾽ από κείνο η θεία.

Και όπως μακρόθεν φαίνεται και φθάνει ως τον αιθέρα

καπνός από περίβρεκτην πολιορκημένην χώραν·

με αγών᾽ από τα τείχη τους ολημερίς παλαίουν

και ο ήλιος άμα βυθισθεί πυκνές φωτιές αστράφτουν

να φθάσ᾽ η λάμψη από ψηλά στους γείτονες και δράμουν

ίσως με τα καράβια τους στον όλεθρον σωτήρες,

όμοι᾽ από την κεφαλήν πετιόνταν του Αχιλλέως

ως τον αιθέρ᾽ αναλαμπή· 

σε ιερά   Δένδρα της  Απειρωτάν Γαίας ....την Εποχή του Κριού και της Αλώσεως της Τροίας

Αστραία ©©

Σ. Σκάκι στην Αυλή της Ιθάκης

Μυθικές ιστορίες για τους πεσσούς και το σκάκι

εἵλετο δ᾽ ἄλκιμον ἔγχος, ἀκαχμένον ὀξέϊ χαλκῷ,

βριθὺ μέγα στιβαρόν, τῷ δάμνησι στίχας ἀνδρῶν

ἡρώων, τοῖσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη.

βῆ δὲ κατ᾽ Οὐλύμποιο καρήνων ἀΐξασα,

στῆ δ᾽ Ἰθάκης ἐνὶ δήμῳ ἐπὶ προθύροις Ὀδυσῆος,

οὐδοῦ ἐπ᾽ αὐλείου· παλάμῃ δ᾽ ἔχε χάλκεον ἔγχος,

εἰδομένη ξείνῳ, Ταφίων ἡγήτορι, Μέντῃ.

εὗρε δ᾽ ἄρα μνηστῆρας ἀγήνορας. οἱ μὲν ἔπειτα

πεσσοῖσι προπάροιθε θυράων θυμὸν ἔτερπον,

ἥμενοι ἐν ῥινοῖσι βοῶν, οὓς ἔκτανον αὐτοί.

κήρυκες δ᾽ αὐτοῖσι καὶ ὀτρηροὶ θεράποντες

οἱ μὲν ἄρ᾽ οἶνον ἔμισγον ἐνὶ κρητῆρσι καὶ ὕδωρ,

οἱ δ᾽ αὖτε σπόγγοισι πολυτρήτοισι τραπέζας

νίζον καὶ πρότιθεν, τοὶ δὲ κρέα πολλὰ δατεῦντο. α Οδυσσείας 112

Με το χαλκό κοντάρι της στο χέρι, επήρε τη μορφή ενός ξένου·

κι ολόιδια με τον Μέντη, άρχοντα των Ταφίων, έπεσε πάνω στους αγέρωχους

μνηστήρες· που εκεί, μπροστά στις πύλες του σπιτιού, έβρισκαν ευχαρίστηση 

παίζοντας τους πεσσούς, σε τομάρια βοδιών καθισμένοι,

που τα σφάξαν οι ίδιοι.

Κήρυκες και παιδόπουλα πρόθυμα τους υπηρετούσαν:

άλλοι να σμίγουν σε κρατήρες με νερό κρασί, άλλοι να πλένουν

τα τραπέζια με σφουγγάρια τρυπητά και να τα στήνουν,

κάποιοι να κομματιάζουν άφθονα τα κρέατα. Μαρωνίτης

 Έπαιζαν πεσσούς με  τα πιόνια και σκάκι με τον θάνατο να τους παρατηρεί προσεκτικά μαζί με την Αθηνά

Αστραία ©©

Α. Ο Αιώνιος Γυρισμός

γύρω από μια πρωταρχική εστία φωτιά

Άριστος σύμβουλος καιρός (Ο καλύτερος σύμβουλος είναι ο χρόνος) Πιττακός

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην Ανέμη τυλιγμένη …στο  2024 Αμμόθεν

H έννοια του «αιώνιου γυρισμού» ή «αιώνιας επιστροφής» του Νίτσε εμφανίζεται για πρώτη φορά στον αφορισμό 341 της “Χαρούμενης Επιστήμης” ως ένα υποθετικό ερώτημα:

«Το πιο βαρύ βάρος" 

Ο Νίτσε αφιέρωσε αρκετά χρόνια μελετώντας την φυσική επιστήμη της εποχής του για να έχουν επιστημονικό υπόβαθρο οι φιλοσοφικές του ιδέες.

Η επιστημονική βάση του «αιώνιου γυρισμού» είναι ένα «αληθές» θεώρημα του Γάλλου μαθηματικού Henri Poincaré  το «θεώρημα επανάληψης» σύμφωνα με το οποίο:

«Ένα σύστημα πεπερασμένης ενέργειας, περιορισμένο σε έναν πεπερασμένο όγκο, μετά από ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, επιστρέφει στην αρχική του κατάσταση».

Η Επιστροφή του Χρόνου

Αστραία ©©